Vanmorgen voelde ik me opgefokt. We waren alle vier laat opgestaan en het was dus een gevecht tegen de tijd. Alles was in peis en vree verlopen (héhé) en de kinderen waren net op tijd vertrokken met hun vader. Mission accomplished dus. Maar toch zat de ochtendrush nog in mijn lijf. Ik liep als een kip zonder kop door het huis om op te ruimen, met in mijn achterhoofd ‘rust in je huis is rust in je hoofd’. Niet dus.
Kermis in mijn hoofd
Ondertussen weet ik al dat vechten tegen een gevoel in de hoop dat het zou weggaan, eerder een averechts effect heeft. Die toer gaan we niet meer op. Mijn gedachtenmolen draaide op volle toeren. Ik weet dat meditatie me vaak goed doet om weer bij mezelf te komen. Maar daarvoor moest ik het kunnen opbrengen om te gaan zitten. En daarvoor voelde ik me nog veel te nerveus. Mijn brein stond op ‘minder intelligente’ modus. Ik had al ontbeten, maar nog een lekker chocoladekoekje, nog een grote kop koffie, dat zou misschien helpen.
Vroeger was ik dan vertrokken voor een ganse dag vol chocolade en koekjes. Dat begon ’s morgens en ging de ganse dag door, ‘want ik had het toch al verpest’.
Nu stel ik mezelf op zulke momenten de vraag: ‘Wat heb ik nu nodig?’. En dat is dan meestal geen extra koek of koffie. Ik had mijn tanden nog niet gepoetst, dus daar ging ik mee beginnen.
En toen stopte de draaimolen
Voor de spiegel in de gang hield ik even halt. En toen kwam het spontaan naar boven. Een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor de boterham met pindakaas en de twee tassen koffie met slagroom van die ochtend. Onmiddellijk keerde mijn zenuwachtige energie zich om. Mijn aandacht ging spontaan in mijn lichaam. Mijn energie daalde van mijn hoofd naar mijn hart. Ik voelde me rustig.
Mijn grootouders langs moeders kant deden voor elke maaltijd een dankgebed. Eigenlijk is dat een hele mooie traditie, bedacht ik me. Zij hadden de oorlog meegemaakt, voor hen was een lekkere maaltijd niet vanzelfsprekend. Wij staan daar niet meer bij stil. Nochtans is dankbaarheid een heel krachtige emotie.
Van angst naar vertrouwen
Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik me tot in het diepste van mijn binnenste dankbaar voelde. We woonden met ons drieën (onze dochter was nog niet geboren) in ons appartement in het stadscentrum. Op een ochtend werd ik vroeg wakker en had ik wat ze een Aha-Erlebnis noemen.
Wat maakt dat ik zo bang ben? Ik hoef helemaal niet bang te zijn. Het leven is goed voor mij.
Mijn dierbaarste geluk, mijn man en mijn zoon, zijn het mooiste geschenk dat ik kon krijgen. En daar heb ik helemaal niets voor moeten doen. Dat viel volledig buiten mijn controle om. Ik voelde me zo ontzettend dankbaar.
Het betekende een shift in mijn mindset, van ‘de wereld is een boosaardige plek’ naar ‘het leven is goed voor mij’. En dus ook een ommekeer van angst naar dankbaarheid. Op dat moment alleszins. Want angst en onrust zijn goeie vriendjes van mij. Die zitten in mijn DNA.
Maar die ochtend heeft wel iets fundamenteels veranderd.
Het was het begin van een lang proces om mijn voortdurende gespannenheid om te buigen in een basishouding van vertrouwen en dankbaarheid.
En dat laatste is iets wat je heel makkelijk kan oefenen.
De raad van Oprah
Oprah Winfrey, die ik enorm bewonder omwille van haar wijsheid en moed, zegt dat ze elke dag 3 dingen opschrijft waarvoor ze die dag dankbaar is geweest. En dat haar leven daardoor in de positieve zin is veranderd. Ik ga daar vandaag ook mee beginnen. Elke dag vlak voor ik ga slapen, 3 dingen noteren waarvoor ik die dag dankbaar ben geweest.
En zelfs al was het een rotdag, ik kan altijd iets vinden om dankbaar voor te zijn. De zon die scheen, de warme douche die ik hebt genomen, die heerlijke kop koffie (mét slagroom) van mijn ontbijt, de kat die bij mij op schoot kwam liggen.
Life isn’t about waiting for the storm to pass
It’s about learning how to dance in the rain
Ik las dat dankbaarheid oefenen de directe weg is naar rust in je hoofd en lijf. Heb ik vanmorgen out of the blue mogen ondervinden. En innerlijke rust betekent meer stabiliteit. En meer lichtheid en vrolijkheid. Het is allemaal zo serieus niet.
Vandaag begin ik met mijn dankbaarheid-dagboek. Doe je mee?
