Elke woensdag om de 2 weken komt Brenda, onze huishoudhulp. We hebben een heel goed contact. Ze is een open boek en zegt de dingen zoals ze zijn. Van het type ‘klinkt het niet, dan botst het’. En daar hou ik van.
Integriteit, dat je buitenkant overeenstemt met je binnenkant, is één van mijn kernwaarden. Een eigenschap die terugkomt in al mijn rollen – die van moeder, coach, echtgenote, vriendin, noem maar op. What you see is wat you get. En dat is zeker zo bij onze huishoudhulp.
Jojo
Brenda is al een paar maanden op dieet. Ze haat dat woord, dieet. Bij de Weight Watchers leert ze nieuwe voedingsgewoonten aan, en het is de bedoeling dat je die een leven lang blijft volgen. Vandaar haar aversie voor het woord ‘dieet’, dat iets tijdelijks inhoudt waarna je weer gewoon in je oude gewoontes vervalt.
Brenda is ondertussen al 14 kilo kwijt en ze is superfier. Ze post foto’s op Facebook van haar slanke figuur en heeft tonnen meer energie. Gisteren vertelde ze me dat ze een echte jojo is. Vroeger woog ze meer dan 100 kilo en dankzij Weight Watchers is ze toen succesvol afgevallen. Om nadien weer bij te komen. Wel niet meer zoveel als toen, maar toch genoeg om zich opnieuw aan te sluiten en vol moed te herbeginnen. Nochtans kent ze de principes van de voedselpiramide. Ze weet best wat ze moet doen om gezond te eten. Daaraan ligt het zeker niet.
Nooit goed genoeg
Ik herken de dynamiek die erachter zit. Brenda is heel perfectionistich, er is geen betere huishoudhulp dan zij. Alles is tot in de puntjes gepoetst. En toch vindt ze dat het nog beter kan. Mijn man en ik betwijfelen zeer sterk of dat zo is. Om maar te zeggen dat Brenda de lat nogal hoog legt voor zichzelf.
Struisvogel
Gisteren, toen ze me over haar strijd met haar gewicht vertelde, dat het zo lastig is met kleren die dan weer te groot zijn of te klein, luisterde ik naar haar. En ik zweeg. Ik mompelde iets dat ik nooit heel erg geschommeld heb met mijn gewicht, wat waar is, maar ik zweeg over de rest. Dus heb ik eigenlijk gelogen, want wat is het verschil met niet alles vertellen en daardoor doelbewust een vertekend beeld van de waarheid weergeven? Met het schaamrood op de wangen kijk ik naar beneden. En stop mijn kop in het zand.
Verstoppertje
Bij deze wil ik mij dus verontschuldigen bij Brenda. Je bent niet alleen, ik weet wat het is om die zware rugzak van onwaardigheid te dragen, dat gevoel van niet goed genoeg te zijn, en in eten (of niet-eten) een manier te vinden om dat te verdoven. Om je eigenwaarde volledig te laten afhangen van je gewicht.
Ik weet wat het is, been there, done that, en toch zei ik niets. Ik koos ervoor om mijn imago hoog te houden. Om niet integer te zijn. Om mijn binnen- en mijn buitenkant van elkaar te laten verschillen. Wie was nu de sterke vrouw? Brenda, die openlijk voor haar geworstel uitkwam, of the little me, die zich verschool achter haar masker van perfectie?
Shame on me. Volgende keer dat we nog eens over de voortgang van haar dieet (sorry Brenda!) praten, ga ik wel eerlijk zijn. Het is niet dat ik het niet kan. Enkele van mijn vriendinnen, mijn familie, de mensen van de cursus Ontwikkelingsgericht Coachen, zij kennen mijn historie van eetstoornissen. Ik kan er nu vrijuit over praten. Maar ik moet heel alert blijven.
Be aware!
Want die andere Heidi zit duidelijk ook nog in mij. Diegene die perfectie belangrijker vindt dan openheid. En ze duikt op in een moment van onoplettendheid. Meer dan 20 jaar lang was zij immers mijn masker, mijn bescherming, mijn muur. Die muur is nu een afgebrokkelde ruïne, maar hij is er nog steeds.
Zigzag naar omhoog
Het wordingsproces in de richting van een vlinder is er één van ups en downs. Maar wel langs een stijgende lijn. Aandacht is daarbij essentieel. Volledig aanwezig zijn, met je aandacht in je lichaam. Anders leef je op automatische piloot en trap je blindelings in de val van je oude patronen. En ja, gisteren was ik heel moe en was ik niet aandachtig. Et voilà, ik stopte met vliegen en zat weer gevangen in mijn versleten cocon.
Gelukkig niet voor lang. Dat kan ook niet anders. Eenmaal je op reis bent naar jezelf, is er geen weg terug. De reis verloopt met horten en stoten, langs hobbelige wegen en kronkelpaden, één stap vooruit en twee achteruit, maar wel steeds in de richting van jouw ware zelf. En dan is er geen verschil meer tussen je binnen- en je buitenkant. Dan ben je integer. Dan ben je sterk. Dan ben je heel.
