Op een avond was mijn oudste zoon erg triest. Zijn gezicht sprak boekdelen, en op een gegeven moment barstte hij in huilen uit. Een prachtige les voor mij als moeder, hoe een kind zonder schroom uiting geeft aan zijn emoties.
Put on your happy face
In onze Westerse cultuur worden pijnlijke emoties als iets vies beschouwd, het moet altijd plezant blijven.
Dus zetten we ons masker op en zijn zogezegd weer vrolijk.
Onze kinderen pikken dit op en leren op die manier dat je bang moet zijn van onprettige emoties. Dat je ertegen moet vechten en koste wat het kost een ‘happy face’ moet opzetten. Voor op Facebook.
Hoe moeten we dan wel dat wilde paard in ons beteugelen?
Hoe krijgen we het weer kalm? Niet door het op stal proberen te krijgen, maar net door het vrij te laten. Laat het tekeer gaan in je lijf, terwijl je er in stilte bij zit en ernaartoe ademt. Voel wat het paard met je doet. Voel waar het trapt in je lijf. Probeer het niet tegen te houden.
Door er in stilte contact mee te maken en het zijn gang te laten gaan, wordt het weer kalm.
En net dat zijn we niet gewoon, simpelweg omdat we het nooit geleerd hebben. De meeste van ons worden gek als ze geen afrit kunnen nemen om hun emoties de kop in te drukken, om daarna weer verder te rijden op de autosnelweg.
Columbus achterna
Afrit ‘eten’, afrit ‘tv’, afrit ‘wijn’, hebben we allemaal al eens genomen. Afrit ‘stil zijn en alleen maar voelen’ is onbekend terrein. Het loont de moeite om je hoed van ontdekkingsreiziger op te zetten en die weg in te slaan. Alleen maar voelen, en ernaartoe ademen.
Concentreer je puur op het gevoel zelf, niet op de gedachten die in je opkomen.
Je gedachten versterken je emoties, en voor je het weet ben je weer vertrokken. Laat je gedachten passeren, zonder er in mee te gaan. Focus alleen op het gevoel. Je zal zien dat het na een tijdje minder hevig wordt. Het paard wordt kalmer en gaat uit zichzelf liggen.
Als je op die manier met je emoties omgaat, zal je zien dat ze je eigenlijk niets kunnen doen. En dat ze vanzelf weer voorbijgaan.
Waar jij altijd zo bang voor was, en tegen vocht, heeft eigenlijk helemaal niet zoveel macht als je zou denken. Gek eigenlijk, dat we nooit ‘emotiemanagement’ geleerd hebben op school. Zou ons veel gedoe bespaard hebben.
Gelukkig is het tij aan het keren. Mindfulness – de bereidheid om te kijken naar alles wat zich aandient – wordt nu ook aan kinderen geleerd op sommige scholen. En als ouder heb je natuurlijk het belangrijkste aandeel.
Growing pains
Laat je kind zien dat zijn gevoelens er mogen zijn, en dat het belangrijk is om erbij te gaan zitten en er met al je aandacht naartoe te gaan. Om het gevoel goed te voelen, zelfs al doet dat pijn. Zo leert je kind dat het niet bang hoeft te zijn voor zijn emoties. Ze maken deel uit van het mens-zijn.
Pijn maakt deel uit van het mens-zijn.
En alleen door pijn te ervaren en erbovenuit te stijgen, groeien we als mens.
Als we onze kinderen de ervaring van pijn ontzeggen, nemen we hen de kans af om te groeien.
Opgepast: breekbaar!
Ook ik moet vechten tegen mijn natuurlijke neiging om mijn kinderen onder een glazen stolp te plaatsen en hen voor alle onheil in de wereld te behoeden.
Ik weet dat ik een overbeschermende moederkloek in mij heb.
Maar ik laat mijn kinderen onder mijn vleugels vandaan komen. Ik prang ze niet dicht tegen mijn warme moederlijf aan. Ik laat ze weten dat ik er altijd voor hen ben. En hun vader ook.
En als ze een buil oplopen, mogen ze altijd terug onder mijn warme vleugels uitrusten. En de pijn voelen. En merken dat die overgaat.
En dan weer met iets meer wijsheid een nieuw avontuur beginnen.
