Velen van ons zijn opgegroeid bij ouders die zelf ook een masker droegen. Omdat je als kind een spons bent voor de sfeer van je omgeving, en leert door te imiteren, heb je dit gedrag onbewust gekopieerd. Je hebt geleerd dat emoties een vreemdsoortig monstertje zijn dat je liefst zo snel mogelijk in een hokje stopt en er nadien niet meer naar omkijkt. Weg is weg.
Oups, I did it again
Maar dat monstertje gaat natuurlijk niet weg. Elke keer dat je een emotie wegduwt, geef je het eten. Het blijft zitten in zijn kooi en wordt groter en groter naarmate het meer voedsel krijgt.
Tot je op een keer, out of the blue, ineens uit je slof schiet.
Nadien volgt de schaamte over de buitenproportionele hevigheid van je reactie. Waar kwam dat ineens vandaan? Het monstertje is weer gekalmeerd en gaat terug braaf liggen in zijn kooi. Althans voor een tijdje. Nadien volgt er weer een ontploffing en begint de hele cyclus van voor af aan.
Mijn kind, mijn spiegel
Kinderen triggeren als geen ander je reactiviteit. Ze halen het beste en het slechtste in ons naar boven.
Geen wonder dat het monster heel erg van zich laat horen, nu je mama bent geworden.
Zo erg zelfs, dat het niet meer lukt om je perfecte masker op te houden. Het monster is te sterk geworden. Zijn kooi staat haast permanent open en confronteert je onophoudelijk met tot dan toe veilig weggestopte pijn uit het verleden. Hoe meer je het monster terug in zijn kooi wil duwen, hoe meer het terugvecht.
En wat als je het monster nu eens niet weg zou duwen? Wat als je het nu eens zijn gang zou laten gaan en er alleen maar naar zou kijken?
De wet van actie – reactie wordt dan doorbroken. Nu heeft het monster niets meer om tegen te vechten. Er is geen vijand meer. Er is alleen maar een observerende aanwezigheid. Jij. En daar kan het monster niet tegen. Het kan alleen gedijen in de donkere hoeken van je psyche. Het kan alleen maar overleven in je schaduw. Het licht van jouw aandacht doet het verschrompelen, zoals een vampier.
Ik zag twee beren
Maar wat is dat dan, het licht van mijn aandacht? Je kan het vergelijken met een observerende getuige binnen in jezelf. Die getuige neemt alles waar, maar doet er niets mee. Hij kijkt alleen, zonder te oordelen. Zoals in dat liedje van de twee beren, ‘Ik stond erbij en ik keek ernaar’.
In het heetst van de strijd naar het monster kijken is voer voor gevorderden.
Net zoals je gaat sporten om je lichaam te trainen, kan je ook observatietraining geven aan je geest.
Telkens wanneer je een emotie voelt opkomen, pauzeer je. Je laat onmiddellijk de teugels los en je trekt je terug uit de actie van het moment. Adem in, adem uit. En nog eens. Als je partner even kan overnemen, des te beter. Dan kan je jezelf even terugtrekken en met je ogen toe de emotie voelen.
Alleen voelen, zonder aandacht te besteden aan de oorzaak ervan.
Zonder mee te gaan in de gedachtestroom die onvermijdelijk zal passeren. Alleen de pure emotie voelen. Je zal merken dat het gevoel na een tijdje minder hevig wordt. De scherpe punt wordt vlakker.
Honey, I shrunk the monster
Wanneer ons denken en doen onder invloed is van hevige emoties, zijn we niet de meest intelligente versie van onszelf. Het is dan het monster dat heeft gehandeld of gesproken. Wijzelf waren er even niet. Vandaar de schaamte of spijt nadien.
Door ernaartoe te ademen en het te voelen, wordt het monster kleiner en kleiner.
Tot er op de duur alleen nog maar een zielige Kalimero overblijft die jou nauwelijks nog last bezorgt. Probeer het maar. Je zal wel zien.
