Waar ik het meeste voldoening uit haal, coachen en schrijven, maakt me ook het meeste bang. Bang, omdat ik nu de echte Heidi laat zien. Bang, omdat ik me nu niet meer verstop in de gouden kooi die mijn vorige jobs waren. Maar ik doe het toch, omdat ik weet dat ik dit moet doen wil ik de beste en meest waarachtige versie van mezelf worden. Het vraagt moed om je kwetsbaar op te stellen. Het vraagt moed om de angst te voelen en dan toch te doen wat je moet doen. Maar het is de enige manier om te groeien.
Nothing ever grows in a comfort zone.
Dus geef ik mezelf een schop onder de kont en leg mijn ziel bloot in mijn schrijfsels. Het is mijn missie om meer oprechtheid in de wereld te brengen, en ik begin maar best bij mezelf. Bang of niet.
Put on your happy face
Vroeger dacht ik daar totaal anders over. Ik had geleerd om het hele palet aan negatieve gevoelens (angst, frustratie, boosheid, verdriet) opzij te schuiven. Ik moest altijd blij zijn.
Negatieve emoties zijn er om weggeduwd of kapot gerelativeerd te worden. Die mag je niet hebben.
Vreemd dat er in onze cultuur zo wordt omgegaan met emoties. Er wordt een onderverdeling gemaakt in goed en slecht. Positieve emoties worden overal geëtaleerd. Er is een ganse business rond ontstaan.
Slinkse marketingjongens doen ons consumptiegoederen linken aan emoties. Neem een douche met Fa, en je voelt je sensueel en jeugdig. Rijdt rond in de nieuwe Alfa Romeo, en je wordt een vrouwenmagneet.
Facebook doet ook gretig mee. We zien alleen maar happy mensen met een opwindend leven. Geen wonder dat heel veel mensen worstelen met hun negatieve gevoelens.
Het lijkt wel of jij de enige bent die worstelt, terwijl de anderen zelfzeker en vrolijk door het leven dartelen.
Voor mij alleen de roze graag
De waarheid is, al onze gevoelens zijn menselijke gevoelens. Alle mensen voelen alle menselijke gevoelens.
Jij bent niet de enige die worstelt, iedereen heeft het moeilijk.
Het leven levert alleen totaalpakketten. Iedereen krijgt het volledige gamma. Hoewel het vaak zo lijkt, krijgt niemand een doosje met alleen maar positieve emoties.
Er valt niet te kiezen wat er in je doosje komt, zoals in de Leonidas-winkel. Emoties laten zich niet verkopen als pralines.
Jij bent net als ieder ander mens. Alleen zijn sommigen meer open over hun struggles dan anderen.
Open geeft open
Hoe mooi zou het zijn als we allemaal wat meer open waren? Hoeveel echter zouden onze contacten wel niet zijn? Psychologen zouden veel minder werk hebben, als we allemaal wat eerlijker zouden zijn over hoe we ons voelen.
Wat anderen doen, heb je niet in de hand. Jij alleen bent verantwoordelijk voor je eigen acties. Dus begin bij jezelf.
Je zult verbaasd zijn hoeveel mensen ook open durven zijn, als jij eerst je nek uitsteekt.
Het is ook niets om beschaamd over te zijn. Wat zou je? Als je eenmaal diep beseft dat iedereen alle pralines in zijn doosje heeft zitten, voel je je al een stuk minder abnormaal.
Pas op: voorbijrijdende trein!
Emoties zijn er om gevoeld te worden. En dan bedoel ik alle emoties.
Erbij gaan zitten en de rauwe emotie voelen, je volledige aandacht naar het gevoel zelf laten gaan.
De voorbijrazende gedachtestroom laat je voor wat hij is.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want die gedachten-TGV heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Dus als je opmerkt dat je op die trein bent gestapt, stap je weer uit en ga je met je aandacht terug naar de pure emotie. Na een tijdje vermindert de intensiteit. En kan je je afvragen wat je hieruit te leren hebt.
Geen pijn, geen vlinder
Pijn op zich is eigenlijk iets moois. Het is bedoeld om ons iets duidelijk te maken.
Ik heb er heel lang over gedaan om tot dat inzicht te komen. Zoals zovelen, wilde ik die pijn niet en koos ik ervoor om hem te verdoven.
Het is een soort verslaving aan een goed gevoel. We willen ons ten allen tijde goed voelen, koste wat het kost. Wat er dan gebeurt, is dat je jezelf de kans ontzegt om te groeien. En dat is zo zonde! Dan doen we de functie van pijn teniet.
We leven om te leren.
Iedereen heeft aan het begin van dit leven zijn eigen persoonlijke leerplan meegekregen. Pijn is daarbij de katalysator om onze lessen te leren. Anders zouden we niet bijster gemotiveerd zijn om ons huiswerk te maken.
Dankzij pijn, worden we een betere versie van onszelf.
Daarvoor moeten we wel eerst door de zure appel (of de bittere praline) heen bijten. Het is als een rups die een vlinder wil worden. Die moet ook het hele proces doorlopen. Je kan geen stappen overslaan.
Het is verdomd moeilijk om een vlinder te worden, maar er zit niets anders op willen we niet voor eeuwig in die veel te kleine cocon opgesloten zitten.
Het zou al veel helpen als we eerlijk zijn over ons gewriemel om uit die cocon te geraken. Dan zouden we ons veel meer verbonden voelen met elkaar.
Kan je wel wat hulp gebruiken in jouw wordingsproces in de richting van een vlinder? Dan wil ik je heel graag een vleugeltje reiken!
