Nekspanningen…ik weet er alles over. Mijn lichaam is één ontblote zenuw, en vooral in mijn nek hopen spanningen zich in de loop van de dag op. Sinds ik ’s morgens een half uur ga zitten en met mijn aandacht in mezelf keer, gaat het al veel beter. Want daar gaat het om, dat je steeds een deeltje van je aandacht in je lichaam houdt. Dat je niet volledig opgaat in wat zich afspeelt in de buitenwereld of in je eigenste hoofd. Zeker als je, net als ik, ook een gevoeliger zenuwstelsel hebt, ben je heel snel geraakt door ja, door wat eigenlijk? Het leven tout court, zou ik zeggen.
Ervoor zorgen dat je jezelf bij mekaar houdt en je jezelf niet verliest, is het allerbelangrijkste voor ontblote zenuwen als jij en ik.
Het leven lijkt wel een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts, waarbij de verdoving niet goed werkt.
Nee, dit stukje is geen pleidooi om jezelf te gaan verdoven met allerlei schadelijke en minder-schadelijke consumptiegoederen. Niet omdat ik een halve heilige wil zijn, maar omdat dat toch niet werkt. Waar ik het over heb is onze immer aanwezige, artisanale, home-made buffer: ons eigen lichaam.
Onrust en ik
Terwijl ik dit nu schrijf, voel ik mijn lichaam aan de binnenkant, van de kruin tot in mijn tenen. Ik voel dat ik licht onrustig ben. Dat gevoel zit in mijn maagstreek. Het is ongemakkelijk, en het maakt dat ik wil weglopen. Het is een heel bekend gevoel voor mij.
Onrust en ik, wij kennen mekaar al zolang als ik me kan herinneren.
Naast een vervelend gevoel in de maagstreek, willen mijn benen vaak op en neer wippen. Alsof ze zich klaar maken voor de vlucht. Ook eten is een ouwe bekende om die onrust kwijt te raken. Geen appel, maar wel zalig ongezonde zoetigheden.
Niet dat het helpt, natuurlijk. Integendeel. Elke dag opnieuw is het een uitdaging om mezelf bij mekaar te houden, mezelf niet te verliezen, te doen wat ik moet doen en die spanningen er te laten zijn.
Geen bokshandschoenen meer
Toen ik mijn gevecht met eten achter mij liet, heb ik ook het gevecht tegen mijn onrust opgegeven. In de plaats is er nu aanvaarding. In het boeddhisme spreken ze zelfs van verwelkomen, maar dat is voorlopig nog een brug te ver.
Ik heb mijn onrust aanvaard, het gevoel hoort bij mij, en ik maak er plaats voor.
Ik laat die bokshandschoenen in de kast, want die hebben me meer kwaad dan goed gedaan. Ik hou mijn aandacht bij dat vervelende gevoel in mijn maag, loop niet weg, adem ernaartoe en ga verder met de dag.
En hier komt het: HET GAAT VOORBIJ.
Héhé, dat is een hele geruststelling. Mooie liedjes duren niet lang, maar dat geldt (halleluja!) ook voor de slechte. Het gaat voorbij. En zelfs veel sneller als je niets doet, dan als je er met alle macht vanaf wilt. Want dan creëer je er een nieuw probleem bij.
Mijn kind, mijn spiegel
Je kan het vergelijken met je baby die huilt. Het helpt je geen snars vooruit om boos te zijn, dat het nu eens gedaan moet zijn met dat lawaai. Of dat je je kindje in zijn of haar kamertje legt en ervan wegloopt zodat je het gekrijs niet moet horen.
Hoe meer je je kindje wilt doen ophouden, hoe meer je probeert ervan weg te lopen, hoe harder het huilt.
Het enige dat helpt is het je liefdevolle aandacht geven, erbij blijven, het troosten.
Diezelfde regels gelden ook voor jouw innerlijke kind dat huilt. Of dat onrustig is. Geef het wat warmte, koester het, geef het wat liefde. Want jij hebt dit even hard nodig als je baby.
Het mooie is dat je hier helemaal niemand voor nodig hebt. Die liefde komt vanuit jezelf. Jij bent de bron. Zeker als je nog niet veel liefde hebt gekend in je leven, is het niet evident om die bron aan te boren.
Maar soms moet je aan jezelf geven, wat je nooit hebt gekregen.
Meer nog, je bent dit aan jezelf verplicht. Want jij verdient alle liefde van de wereld, jij mag er helemaal zijn, jij bent helemaal goed en compleet zoals je nu bent. En dat alleen al omdat je geboren bent.
Die puurheid van je baby, die bijna niet van deze wereld is, dat ben jij ook vanbinnen.
Jij en je baby, jullie zijn in de kern hetzelfde. Jij bent niet die muur die je errond hebt gebouwd in de loop van je leven. Jij bent ook die pure, onschuldige, ongeschonden energie. Dat is wie jij in wezen bent.
Je baby graag zien, is jezelf graag zien.
Eigenlijk is het omgekeerd. Want de liefde komt uit jezelf. Alleen zat die tot nu toe heel diep verstopt achter die dikke muur.
Tegen het plafond, door de muur
Het moederschap is de tandarts die je zenuw aanraakt.
Je springt bijna tegen het plafond van de pijn. Pijn omdat iets in jou die pure onschuld van je baby herkent. Dat ‘iets’ wil zich nu een weg naar buiten boren, door die dikke muur heen. En dat is verdomd lastig.
Want om dat pure stukje van jezelf, jouw essentie, door jou heen te laten schijnen, moet eerst die dikke muur weg. En die is het resultaat van een heel levenswerk. Maar het is slopen of verstoppen, waarachtig en vrij leven of in de gevangenis blijven zitten.
Vrijheid, blijheid
Het leven is sowieso moeilijk, of je nu vrij bent of opgesloten zit.
Maar als vrije vrouw zal je trots zijn op jezelf. Je zal de beste versie van jezelf zijn. Je zal een voorbeeld zijn voor je kinderen.
De keuze is aan jou. Wordt het vrijheid of toch maar liever veilig achter de bekende muren van de gevangenis? Weet dat als je voor de eerste optie gaat, ik heel graag jouw trouwe supporter wil zijn.
