Ontwikkelingsgerichte Coach voor moeders
Ontwikkelingsgerichte Coach voor moeders
We leven om te leren. Helaas gaat dat niet zonder slag of stoot. Pijn is de katalysator voor onze groei. Zonder pijn, zouden we niet gemotiveerd zijn om onze veilige comfortzone te verlaten. Zonder pijn, zouden we eeuwig in onze cocon blijven zitten. Zonder pijn, zouden we nooit een vlinder worden.
Op een avond was mijn oudste zoon erg triest. Zijn gezicht sprak boekdelen, en op een gegeven moment barstte hij in huilen uit. Een prachtige les voor mij als moeder, hoe een kind zonder schroom uiting geeft aan zijn emoties. Put on your happy face In onze Westerse cultuur worden pijnlijke emoties als iets vies beschouwd, het moet altijd plezant blijven. Dus zetten we ons masker op en zijn zogezegd weer vrolijk. Onze kinderen pikken …
Elke woensdag om de 2 weken komt Brenda, onze huishoudhulp. We hebben een heel goed contact. Ze is een open boek en zegt de dingen zoals ze zijn. Van het type ‘klinkt het niet, dan botst het’. En daar hou ik van. Integriteit, dat je buitenkant overeenstemt met je binnenkant, is één van mijn kernwaarden. Een eigenschap die terugkomt in al mijn rollen – die van moeder, coach, echtgenote, vriendin, noem maar op. What you …
Hoe paradoxaal het ook moge klinken, de meeste van ons zijn doodsbang voor hun eigen succes. Jezelf wegstoppen is zoveel veiliger dan op te staan en je nek uit te steken. Want dat betekent dat je jezelf moet laten zien. En dat voelt niet veilig. Dan is er geen muur meer om je achter te verstoppen. Dan kan je niet meer vrijblijvend klagen over je leven, en dagdromen wat je zou doen als je ooit …
Waar ik het meeste voldoening uit haal, coachen en schrijven, maakt me ook het meeste bang. Bang, omdat ik nu de echte Heidi laat zien. Bang, omdat ik me nu niet meer verstop in de gouden kooi die mijn vorige jobs waren. Maar ik doe het toch, omdat ik weet dat ik dit moet doen wil ik de beste en meest waarachtige versie van mezelf worden. Het vraagt moed om je kwetsbaar op te stellen. …
Nekspanningen…ik weet er alles over. Mijn lichaam is één ontblote zenuw, en vooral in mijn nek hopen spanningen zich in de loop van de dag op. Sinds ik ’s morgens een half uur ga zitten en met mijn aandacht in mezelf keer, gaat het al veel beter. Want daar gaat het om, dat je steeds een deeltje van je aandacht in je lichaam houdt. Dat je niet volledig opgaat in wat zich afspeelt in de …